Naast de standaard bijwerkingen zoals nachtzweten (= doorweekt wakker worden, om daarna met een handdoek af te drogen), afscheiding, opgezwollenheid, etc etc zag ik heel wazig dat ik twijfelde of ik mijn ogen niet opnieuw moest laten meten. Op de scooter rijden zonder bril was al superwazig. En tv kijken zelfs zonder ondertiteling ging ook al moeilijk.
Ik kon me ook heel erg eenzaam voelen. Ik voelde me buitengesloten door alles en iedereen. Ik voelde me gauw al in de steek gelaten. Ik werd gauw diep gekwetst door kleine dingetjes en wist dan niet meer wie ik wel of niet kon vertrouwen. En wie nou wel of niet om me gaf. Ik voelde me heel erg alleen..
Ik ben een paar dagen per week in het buitenland voor werk. Ik doe normaal mijn werk dolgraag, ik hou echt van mijn baan. Maar nu pakte ik met tegenzin mijn koffer in en ging ik met tegenzin van huis. Ik was jaloers. Jaloers op iedereen die wel lekker met hun vriend/vriendin en alle vrienden en familie leuke dingen kunnen doen, omdat ze na werk gewoon weer lekker thuis zaten ipv in een hotel in het buitenland. Ik had het gevoel dat het leven hier lekker doorging, terwijl ik maar in het buitenland zat en alles moet missen. Ik voelde me buitengesloten.
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik me een best depressief voelde.
Ook had ik superveel last van stemmingswisselingen. Het ene moment was ik super opgewekt en blij en dan ineens kon er zo een enorme woede in me naar boven komen.. Ik werd dan ZO woedend dat ik met dingen begon te smijten en dat ik achteraf niet eens weet waarom ik zo kwaad was.
Er was een keer dat ik me al heel erg eenzaam voelde (zomaar) en er gebeurde een klein onschuldig dingetje. Ik voelde me zó erg in de steek gelaten en buitengesloten, dat ik heel erg woedend werd. Ik heb de longen uit mn lijf geschreeuwd en dingen kapot gegooid.
Ik lag in bed en er lagen glasscherven naast me op de grond van de kapotte lamp. Ik voelde een warm gevoel aan de binnenkant van mijn elleboog. Daar was vast glas langs gegaan toen ik de lamp uit de muur trok en kapot gooide. Ik voelde helemaal geen pijn, alleen de warmte van waarschijnlijk bloed ofzo. Voor de rest voelde ik de enorme woede van binnen.. Ik was zó enorm kwaad dat mijn hoofd wel kon barsten. 'Hoe kon je me zóó buiten sluiten' dacht ik. Ik kon niet meer helder nadenken.. Het liefst wilde ik weg.. Echt weg.. Weg van hier.. Weg van alles en iedereen! Want ja.. Ik zal toch niet gemist worden. Op dat moment was ik daar heel zeker van.
Mijn gedachten gingen dieper. Wat als mijn polsen zijn doorgesneden met de scherven die naast me op de grond liggen. Het zal vast geen pijn doen. Het bloed zal er langzaam uitstromen terwijl ik hier in bed lig. Dan hang ik mijn onderarm zo buiten het bed en kan het bloed zo op de grond vallen. Ik zal er vast niks van merken. Ik zal vast langzaam aan gewoon heerlijk in slaap vallen. Alleen dit keer in een diepe lange slaap.
Ik denk aan wie ik achter zou laten. Mijn vriend. Die zal zich wel redden, die is sterk en positief genoeg. Die komt er echt wel gauw bovenop. De rest? Die zullen me niet missen. Ze hoeven niet eens te doen alsof. Ik denk aan wie er op mijn begravenis zouden komen.. Zeker van die neppe mensen die doen alsof ze om me geven.. Of dat ze me kennen terwijl ik 1 x hoi heb gezegd. Die voor de show leuk komen doen.. Voor de buitenwereld.. Kon ik dan maar even uit de kist stappen en zeggen what the fuck doen jullie hier?! Dan opeens denk ik nee.. Mijn moeder.. Die zou het nooit aankunnen. Nooit. Ik ben haar alles en zij de mijne. Die zou er echt nooit meer bovenop komen als ik er niet meer zou zijn.
Dit allemaal was voor mij een heel eng gevoel, heel erg eng. Niet dat ik het echt gedaan zou hebben, maar dat ik die gedachte alleen al had vind ik al supererg en al helemaal dat het me echt bijna helemaal niets kon schelen. Zo ken ik mezelf totaal niet! Normaal ben ik helemaal happy en tevreden. Op mijn manier. Tuurlijk kan ik wel hormonerig zijn, maar de dood zou nooit maar ook echt nooit zó diep in mijn gedachte voorkomen. En het feit dat het me op dat moment bijna helemaal niks kon schelen maakt me heel erg bang. Ik ben echt totaal niet mezelf op dat moment en tot alles toe in staat.
Toen ik merkte dat Clomid 50 weer niet zou werken dacht ik oh nee... Het wordt alleen maar erger.. Dat zou betekenen dat ik naar Clomid 100 moet. Dat is gewoon die dosis verdubbeld. Dubbel zoveel emotie? Dubbel zoveel woede? Dat zou dubbel mijn gedachtes zijn. Bij voorbaat weet ik al dat dit een enorme hel gaat worden. En wie weet tot wat ik dan toe in staat ga zijn. Is dit het allemaal wel waard? En wat als ik wéér die gedachte krijg maar dan dubbel zo erg???
Op 27 december 2013 had ik weer mijn maandelijkse afspraak bij de gynaecoloog. Ik heb zachtjes uitgedrukt dat ik nogal last heb van bijwerkingen en stemmingswisselingen en dat ik graag een alternatief zou willen voor Clomid. Na wat gepraat ben ik nu doorgestuurd naar de fertiliteitspoli.
Op 17 januari 2014 gaan we praten of ik in aanmerking kom voor prikhormonen. Natuurlijk weet ik dat dit ook hormonen zijn, maar ik en de gynaecoloog vinden het de moeite waard om het te proberen. In de hoop dat deze minder heftige bijwerkingen heeft dan de Clomid 50mg.
Fingers crossed...
____________________________________________________
